02. Tell me.

Biel.

Lśni w błękitnych tęczówkach, czysta niczym anielskie skrzydła. Rozkwita na krawędzi świata jak te białe róże, które wiosną oglądała w ogrodzie.

Płatki śniegu wirują na wietrze w cichym tańcu. Jak stadko białych motyli, czy klucz śnieżnych ptaków.
Jeden zagubiony opada na porcelanową dłoń, za nim podąża kolejny, jeszcze jeden. Zima oplata nagie ramiona chłodnym powiewem, plącze złote loki. Blade policzki pokrywa delikatne tchnienie różu. Na cienkim materiale liliowej sukienki topnieją kolejne płatki.

Chyba mi zimno, wiesz?
Niemożliwe?

Słychać jakieś głosy, muzykę, wesoły śmiech. Świeci nawet słonce, iskrzy się spod śniegu.

- Zaraz będziemy w domu - mówi ten ukochany dziecięcy głos, pełen radości, spokoju.

Uśmiecha się - tam w środku, inaczej nie może.

W domu zawsze jest ciepło.

  

*

W kominku złociste płomienie, powietrze przesiąkło zapachem cynamonu i pomarańczy. Na środku pokoju choinka mruga jasnymi światełkami. Jest taka duża, taka kolorowa.

Ja - mała i szara, prawda?
Wyblakłam od wczoraj?
Powiedz, powiedz.
Powiedz, że nie.

W szumie głosów słyszy jeden, jakby wyraźniejszy.

- Mamo, mamo, widziałaś moją lalkę?

- Nie teraz, kochanie, nie ma czasu.

Nie przejmuj się, nieważne.
Ważne, że pamiętasz.

Stół czeka już, zastawiony do kolacji. Uśmiechy, posyłane w około, jak promienie słońca - te letnie, najjaśniejsze, najcieplejsze. Gdzieś pod sufitem unosi się miłość, oddech anioła.

Bo ta noc na zawsze pozostanie wyjątkowa. 

"Kto by pomyślał, że 'na zawsze' może być przerwane przez ostry nóż krótkiego życia."

 *

Ciszę rozrywa nagle jakiś krzyk. Hałas, tupot kroków, sekunda ciszy - znowu wrzaski, przeraźliwe. Wszystko dzieje się szybko, przed oczami migają sceny jakby klatki przyspieszonego filmu. Błyski świateł, dźwięk syreny, kolejne głosy - coraz mniej słyszy, coraz mniej...

- Pożar!

- Uciekać!

Co się dzieje? Pomożesz?

Zapach nie przypomina już pomarańczy, ani trochę. Raczej ognisko 

- przecież nie ma pojęcia.

Brakuje nagle światła, ciemne chmury zdają się napływać ze wszystkich stron, otaczać

- nie rozumie.

Wszyscy zrywają się z miejsc, nawołują

- nawet nie przypuszcza.

- Mamo, mamo, lalka! - zawsze brzmiała tak wesoło, teraz wołanie wypełnione jest przerażeniem, bólem.

- Naprawdę nie ma czasu, naprawdę.

Kroki cichną, zamieszanie oddala się powoli. Pokój zostaje pusty.

Wrócisz po mnie?

*

 Płomienie mają odcień słońca, jakby spadło na ziemię i rozbiło się na drobne kawałki. Sięgają desperacko do jej nóg, zostawiając na czarnych bucikach jeszcze czarniejsze ślady. Duże, szklane oczy wpatrują się milcząco w obrazy, malowane ogniem.

"Jeśli umrę młodo, pogrzebcie mnie w satynie, połóżcie mnie w łóżku usłanym różami. Zatopcie w rzece, o świcie, odeślijcie daleko ze słowami miłosnej piosenki."

Gorąco przenika drobne ciało na wskroś. Całe wnętrze płonie pod kolejną falą ciepłego powiewu. Jasne włosy pod krwisto złotą osłoną zmieniają się w popiół, liliowa kreacja przybiera najczarniejsze barwy śmierci.

"Ballada gołębicy - odejdź w pokoju i miłości. Pozbieraj swoje łzy, trzymaj je w kieszeni, zachowaj na czas, kiedy naprawdę będziesz ich potrzebować."*

Jest gorąco, wciąż goręcej,  jak w piekle.

Czy mogę umrzeć

Jeśli nawet nie wiem, czy żyłam?

Powiedz, powiedz.

Gdzie trafiają po śmierci

porcelanowe lalki?

Cieplej, cieplej, najcieplej.

Spotkamy się w następne święta?

Och, nie, wiem, że nie.

Ale powiedz, powiedz...

 Porcelanowa dusza płonie.

od autorki;

nie pytajcie.

i zdecydowanie nie szukajcie sensu

- nie znajdziecie.

miało być świątecznie, chyba nie wyszło.

wesołych świąt, wszystkim.

(nienawidzę tego mówić, czuję się jak Scrooge, serio.)

nieważne, kocham was, bardzo.

* The Band Perry - "If I Die Young" - taka śliczna piosenka, jejku.