01. Darkness.

Kiedyś;

żyła we własnej bajce. Piękna księżniczka. Budząc się u boku swojego księcia, wschód słońca, słodkie pocałunki malinowych ust, co dzień ta sama obietnica - nigdy dosyć.

Kocham Cię i nie przestanę.

"...jeśli niebiosa kiedykolwiek przemówią..."

Los pisał jej piękną historię, każda chwila pozwalała odnaleźć nowe piękno, a każdy z jego uśmiechów był jak wschód słońca - pełen nadziei.

I miłości.

"...świeża trucizna co tydzień..."

Zagubiona w szczęściu jego czekoladowych tęczówek, odnalazła - wśród wszystkich niedociągnięć - ścieżkę do perfekcji.

Zapatrzona w piękno jego serca, wsłuchiwała się w harmonię jego głosu - cichy śmiech cierpienia miłości.

''...jedyne niebo do którego będę wysłany to, gdy jestem z Tobą…''

Drżała lekko pod jego dotykiem, jakby nagle stadko motyli budziło się do życia. Zatracała się w jego pocałunkach, pragnąc bliżej, więcej - uzależniał.

"...każ mi być dobrym..."

Był jak narkotyk - najsłodsza śmierć.

Dawał jej to, czego nikt inny nie potrafił ofiarować - bezwarunkowe szczęście.

Pozwalał zapomnieć o wszystkim, w jego ramionach znajdowała schronienie, czuła się bezpieczna - wszechświat był ich.

"...zabierz mnie do kościoła..."

Później;

coś zaczęło się zmieniać. Gdzieś w tak mozolnie budowanym uczuciu zaczęły pojawiać się przebłyski wrogości. Pośród ogromu miłości, jakim darzyli się nawzajem znalazło się miejsce na niedostrzegalną nienawiść. Zgubili granice między zaufaniem, a ślepym uwielbieniem.

"...będę czcił Cię jak pies w świątyni Twoich kłamstw..."

Patrząc w jego oczy tonęła w bezdennej pustce - jak w sercach. Nie była w stanie się wydostać, wpadała w zdradzieckie sidła - pułapka. Szukając wyjścia, bezradnie się dusząc - trudno oddychać.

"...wyznam ci moje grzechy..."

Ale wciąż nie pozwalali masce upaść, wciąż utrzymywali pozory, iluzję – musieli być idealni. Z każdym kolejnym dniem coraz dalej od siebie. A jednak nie traciła nadziei, że kiedyś ich ogień znów zapłonie – jak dawniej. Że jeszcze nie przegrała walki o jego serce – nieumarli.

Bo myślałam, że miłość nie umiera.

Kto zabił n a s?

''...a ty możesz naostrzyć swój nóż...”

Sami to sobie zrobiliśmy, skarbie.

''...oferując mi tę nieśmiertelną śmierć...”

Teraz;

otacza ją mrok i ta rozrywająca tęsknota. Siedzi w ciemnościach kolejny już raz mieszając łzy z gorzkim smakiem alkoholu. Duszący zapach złamanego serca i krwawiących ran przysłania umysł niczym gęsta mgła – traci zmysły.

''...pozwól oddać ci moje życie...”

A pod przymkniętymi powiekami wciąż płoną obrazy minionych chwil. W uszach dźwięczą dawno wypowiedziane słowa – puste przysięgi. W duszy wypalone krwawe piętno, ból przy każdym oddechu – rzuca się w agonii.

I pamięta ten widok. Jego najpiękniejszy uśmiech, najjaśniejszy blask – już nie lśni dla niej. Jego ramiona, zawsze przynoszące ukojenie - teraz należą do kogo innego. Jego usta, kiedyś smak codzienności – nagle stają się pocieszeniem dla innej.

Wszystko legnie w gruzach.

Ale miłość wciąż trwa.

- Wybaczysz mi?

''...nie ma słodszej niewinności niż nasz delikatny grzech...”

- Wybaczę.

I to był jej największy błąd.

Bo w końcu i tak odszedł, roztrzaskując serce jeszcze mocniej, brutalniej.

Pamięta też dzień, gdy później do niej przyszedł. Przepraszać, że tyle razy ranił, zawodził.

Chciał jej z powrotem, ale...

- Nie potrzebuję Cię już.

Nie miała prawa?

Kolejna awantura, przekleństwa, setki wyzwisk.

- Odejdź! Słyszysz? Nienawidzę Cię!

I więcej się nie pojawił.

A ona zaczynała tęsknić.

Zawsze go kochała, po prostu nie chciała przyznać.

Odłamki szkła kaleczą delikatne dłonie – żaden ból nie może równać się ze stratą Ciebie.

Zrywa się, przebudzona nagle. Biegnie, dobrze wie, gdzie ma swój cel. Jeszcze kilka metrów – i będę wolna.

"...w szaleństwie i brudzie tej smutnej ziemskiej sceny...”

Staje chwiejnie na krawędzi, spogląda przed siebie w nieskończone niebo – wygląda zachęcająco. W dole, gdzieś tam między ludźmi może jest o n – bez znaczenia.

Centymetry. Głęboki wdech. Zamknięte oczy, otwarte serce.

"...tylko wtedy jestem człowiekiem, tylko wtedy jestem czysty...”*

Skacze.

Jak ptak w przestworzach, wolna, szczęśliwa – już wiem jak to jest.

Anioł. Szybuje nad całym złem tego świata, wznosi się ponad całe cierpienie.

Tylko złudzenie.

Ból. Trzask łamanych kości, może serca. Cisza.

Gdzieś w oddali dźwięk syreny.

Ale nie ma już niczego. Tylko ciemność. Ciemność i spokój.

Śmierć na miejscu. 1,5 promila alkoholu we krwi.

*Hozier - "Take Me To Church"