06. Lights.

Zachrypnięty głos wypełnia drżące powietrze, przelewając się przez jej uszy, przyszywając na wskroś, aż boli. Słowa zlewają się ze sobą, tworząc niezrozumiałe, a jednak tak znajome, dźwięki. Jest głośno - to wszystko, co wie. Za głośno. Nie próbuje nawet mówić, kolejny głos to już za dużo, chyba się boi. Cofa się cicho, nie chce patrzeć z bliska (z daleka nie będzie lepiej, ale próbuje).

"...im więcej widzisz, tym mniej wiesz..."

Czwarty krok, podłoga skrzypi, oddech jest ciężki, niepewny, już nie ucieknie. Słyszy jeszcze, c z u j e – gorący oddech na policzku, silną dłoń zaciśniętą wokół drobnego nadgarstka, zapach alkoholu, ból – ale oczy ma zamknięte, zaszyte, a blade wargi zagryzione do krwi. Ucieka myślami, modli się, choć nie wie czy umie – może nie będzie tak źle, może jeszcze odpuści.

„…mniej odkrywasz, gdy idziesz dalej…”

 Poddaje się po pierwszemu - na dzisiaj, rzecz jasna, bo przecież były ich już setki, ale kto by liczył - uderzeniu (gdzieś przy żebrach, po lewej stronie, traci oddech). Już nie krzyczy jak dawniej – nie szuka pomocy. Opiera plecy o zimną, martwą, ścianę i tylko mocniej zaciska powieki, czekając na koniec. W i e r z y, że zasłużyła (dalej k o c h a ?).

„…kiedyś wiedziałam o wiele więcej, niż teraz…”

*

Światła już pogasły (choć tu zawsze jest ciemno, jakoś – zimno), pokój wypełnia cisza i chaos, rozbiegane myśli rozbitego umysłu – zepsute. Ból wciąż przeszywa ciało, zdążył się zadomowić gdzieś w żyłach. Nie jest w stanie udźwignąć atmosfery, musi u c i e c.

*

"...neonowe serce, lśniące oczy..."

Powietrze jest zimne, gdy wychodzi z piekła d o m u, trawa pod bosymi stopami wilgotna. Biegnie tylko, przymyka oczy - zna drogę na pamięć. Wiatr plącze kasztanowe włosy, rozwiewa szkarłatny jedwab sukienki (rozlewa krew na nocnym niebie). 




zatrzyma się dopiero balansując na skraju urwiska
oczy już otwarte
spojrzy w dół
złapie oddech

"...miasto rozpalone świetlikami..."

zobaczy dopiero niegasnące ś w i a t ł a

dłonie zaciśnięte

siądzie na zimnej skale

zacznie płakać?

"...szykuję się, by odbić się od ziemi..."

poczuje dopiero smak krwi (i wolności)
wargi przygryzione
zachwyci się widokiem
krzyczeć?

"...w mieście oślepiających świateł..."

będzie myśleć
chyba
za dużo
błagać?

"...co stało się z pięknem, które miałam wewnątrz?..."

i jednej nocy
po prostu
wychyli się za mocno
o d l e c i

"...błogosławieństwa nie są tylko dla tych, którzy klęczą...*"

od autorki;

hej?

dawno mnie tu nie było

p r z e p r a s z a m

nie wiem co zrobiłam z tą końcówką

miało być normalnie

ale oczywiście musiałam zacząć się bawić w jakąś poezję

idk

ale nie wyszło tak źle (chyba)

dobranoc x

*U2 - "City of blinding lights" - chyba nie muszę mówić, że piękne